Po pierwszym przeczytaniu tytułu tej książki uznałam, że ktoś podjął się niemożliwego. Zamknięcie bogactwa starożytności w zaledwie stu słowach pozwala podejrzewać, że wiele w takim kompendium zostało pominięte. Wystarczy jeden rzut oka na spis treści, żeby przekonać się, że wśród tych stu haseł znajdziecie wszystkie najważniejsze, dzięki którym można opowiedzieć o świecie starożytnym.

Różnorodność haseł jest bardzo duża. Jedne opisują postaci historyczne, inne bohaterów pochodzących z mitologii. Są słowa związane ze sztuką i architekturą oraz ustrojem politycznym. Dzięki temu, po przeczytaniu tej książki, czytelnicy mają dość szeroki pogląd na świat starożytny. Jednocześnie, ze względu na bardzo zwięzłą formę, nie są przytłoczeni nadmiarem informacji. Jeśli jakaś kwestia szczególnie ich zainteresuje mogą szukać dalszych informacji na własną rękę. Czytelnikom w wieku zbliżonym do Tosi ilość informacji zawarta w tej książce na pewno wystarczy. Zainteresuje, nie znudzi, wzbogaci wiedzę. To doskonały wstęp do nauki historii. Piękny przewodnik po jej najodleglejszych zakamarkach. Piękny, nie tylko ze względu na treść, ale również na formę. O tę zadbała Gosia Herba. Na mnie jej grafiki zawsze robią wrażenie i tym razem nie było inaczej. Styl jej prac doskonale wpasował się w tę książkę, dzięki czemu zyskała niepodważalny urok i stała się książką, którą nie tylko chce się czytać, ale również oglądać. Śmiało możecie umieścić ją na liście pozycji, które warto mieć w domowej biblioteczce i tych, które warto sprezentować innym. Również tym, którzy za czytaniem nie przepadają. Jestem pewna, że ta zrobi na nich wrażenie.

Jest z nami zawsze i od zawsze, więc prawie w ogóle o niej nie myślimy. Odkręcamy kurek i napełniamy nią wannę. Idziemy do sklepu, kupujemy butelkę albo dwie i wypijamy. Nie mamy problemu, kiedy chcemy zrobić pranie albo ugotować obiad. Nie zastanawiamy się skąd ją wziąć i, co musielibyśmy zrobić, gdyby jej zabrakło. Więcej myślą o niej rolnicy i leśnicy, deszcz często nie pada przez całe tygodnie, porządnego śniegu nie widzieliśmy od kilku lat, więc powodów do zmartwień nie brakuje. Zwykli ludzie myślą o niej rzadko, patrzą jak płynie i tyle... Jak na najważniejszą substancję świata zdecydowanie za rzadko.

Domyśliliście się oczywiście, że mówię o wodzie. Czymś, czego mamy pod dostatkiem. Przynajmniej w naszej szerokości geograficznej. W innych zakątkach świata dostęp do niej nie jest czymś oczywistym. Książka Woda. Źródło życia, choć została napisana dla dzieci, to temat wody ujęła bardzo szeroko. Znajdziecie tam odpowiedzi na wszystkie pytania, które mogą przyjść do głowy dzieciom zastanawiającym się, po co nam woda. Pierwsze strony to garść informacji podstawowych. Z nich dowiedzieć się można, skąd w ogóle wzięła się woda, do czego jest potrzebna naszemu organizmowi i ile średnio jej zużywamy każdego dnia. Zwłaszcza to ostatnie powinno skłonić czytelników do refleksji, bo wody nie tylko dużo zużywamy, ale wiele również marnujemy. Kolejne strony tej książki, to dalsze stacje w wielkiej podróży po wodnych tajemnicach. Na czytelników czekają ciekawostki ze świata chemii, fizyki i geografii. Książka zahacza o każdą dziedzinę życia i nauki, w której woda odgrywa ważną rolę. Nie brakuje w niej nawiązań do tego, co działo się przed wiekami oraz informacji o tym, co może dziać się w przyszłości. Ta nie maluje się w kolorowych barwach, bo działalność człowieka, jak doskonale wiemy, wpływa na naszą planetę bardzo źle. Musimy więc starać się robić wszystko, co w naszej mocy, żeby oszczędzać wodę i chronić naszą planetę.

Pamiętacie czasy sprzed ery wszechobecnego internetu? Pamiętacie anonse zamieszczane w młodzieżowych czasopismach albo telegazecie? Dziś wydaje się to prehistorią. Podejrzewam, że Tosia mogłaby mi nie uwierzyć w to, że kiedyś dzieciaki z całej Polski nawiązywały znajomości za pomocą listów. Ba! Dla niej wysłanie listu albo kartki pocztowej jest pewnego rodzaju świętem. Ona, jeśli chce utrzymać kontakt z mieszkającą daleko koleżanką, może wziąć do ręki telefon albo skorzystać z internetowego komunikatora. Dzięki nim ma szansę nie tylko ze swoimi znajomymi rozmawiać, ale również się widzieć. Moje opowieści o pisaniu listów są dla niej opowieściami, którym trudno dać wiarę. Po przeczytaniu książki Z pozdrowieniami, Żyrafa uwierzyć jest jej nieco łatwiej.

Bohaterami książki są zwierzęta. Oprócz tytułowej Żyrafy, spotkacie tu również widocznego na okładce pingwina. Na kolejnych stronach poznacie jeszcze Pelikana i Wieloryba. Dzielą ich wszystkich tysiące kilometrów. Szansę na spotkanie mogliby mieć jedynie mieszkając w tym samym ogrodzie zoologicznym. Ale w tej książce ogrodu zoologicznego nie ma. Jest dzika przyroda i środowisko, w którym te gatunki od zawsze żyły (i żyją nadal). Co je zatem połączyło? NUDA! Wszystkie pragnęły czegoś nowego? Właśnie dlatego Pelikan zajął się (kontynuując rodzinną tradycję) doręczaniem listów, a Żyrafa (zachęcona reklamą) postanowiła list napisać. Dokładnego odbiorcy nie wskazała, bo nie wiedziała, do kogo mogłaby napisać ani komu Pelikan miałby jej list dostarczyć. Los zdecydował za nią. Jej list otrzymał Pingwin. Nic nie wiedział o żyrafach, nigdy żadnej nie widział na oczy. Jednak bardzo go to tajemnicze zwierzę zainteresowało. Z wzajemnością zresztą. Ten pierwszy, bardzo krótki list, stał się początkiem wielkiej korespondencyjnej przyjaźni.

Bardzo podobnej do tych, które moje pokolenie zawierało albo podtrzymywało z rówieśnikami poznanymi, na przykład na wakacjach. Czy z tego powodu dla dzisiejszych dzieci ta historia może nie być atrakcyjna? Moim zdaniem nie. Przeciwnie! Historia, choć bardzo prosta, trzyma w napięciu od początku do końca. Czytelnik kibicuje bohaterom. Chce, żeby ich listy jak najszybciej docierały do adresatów. Obserwowanie rodzącej się między zwierzętami przyjaźni daje czytającym tę książkę ogromną przyjemność. Doskonale czyta się ją głośno, w rodzinnym gronie. Równie dobrze czyta się ją po cichu, pod kocem, w jesienny wieczór. Duże litery, stosunkowa niewielka ilość tekstu, sprawiają, że poradzić sobie z czytaniem mogą nawet niezbyt wprawieni czytelnicy. Wszystkich, bez względu, na zaawansowanie czytelnicze, urzeką ilustracje. Bardzo subtelne, niesamowicie urocze, zachwycające. Wspaniale uzupełniają tę opowieść i czynią czytanie tej książki jeszcze przyjemniejszą. Książki, którą warto podarować swojemu najlepszemu przyjacielowi. Bo jest to jedna z najpiękniejszych, choć nie najbardziej oczywistych, opowieści o przyjaźni, jakie miałam okazję czytać.

Megumi Iwasa

ilustracje Jorg Muhle

tłumaczenie Anna Zalewsa

Dwie Siostry 2020

Znacie te wieczory, kiedy nie można zasnąć? Bez względu na to, jak długo będziemy leżeć w łóżku, ile baranów naliczymy i ilu płyt z muzyką relaksacyjną wysłuchamy, nic nie pomaga. Taka sytuacja przydarzyć może się wszystkim. Nawet zwierzętom. Przekonałyśmy się o tym czytając książkę "Historia małej popielicy, która nie mogła zasnąć" (KLIK). Maleńkie zwierzątko miało z zaśnięciem ogromny problem. Wszystko komplikował fakt, że sen, który nie chciał nadejść, był snem zimowym. Na szczęście popielicy udało się zasnąć. Jak długo spała?