Mamy tę książkę w domu od końca listopada. Tosia pochłonęła ją błyskawicznie, a ja nie mogłam się zabrać do czytania. Dlaczego? Nie dlatego, że ta książka mnie nie interesowała, bo interesowała mnie bardzo. Nie dlatego, że brakowało mi czasu, bo na przeczytanie dobrej książki czas znajdzie się zawsze. Zwlekałam, bo wiedziałam, że będę bohaterom okropnie zazdrościć nie tylko przeżytych przygód, ale również możliwości podróżowania!

Tego, że będzie to książka o podróżowaniu byłam pewna, bo znałam wcześniejsze trzy tomy serii autorstwa Agnieszki Stelmaszyk. Sam tytuł nie pozwala zapomnieć o tym, że bohaterowie książek są podróżnikami. "Mazurscy w podróży" odwiedzili już różne zakątki Polski i Europy. W pierwszym tomie byli we Włoszech i w Hiszpanii (KLIK), tom drugi zaniósł ich do Berlina i Poczdamu (KLIK), w trzecim zaś zwiedzali Wyspy Brytyjskie (KLIK). Teraz przyszedł czas na kolejną wyprawę. Na trasie Mazurskich znajdą się Holandia, Niemcy oraz kilka polskich miast. Skład ekipy podróżników pozostał niezmienny. Mama, tata, bunia, Jędrek i jego kuzynka Marcela. Ekipa sprawdzona i gwarantująca, że czytelnicy na pewno nie będą się nudzić. Zwiedzanie, jak zwykle będzie intensywne. Na trasie wyprawy znajdą się najważniejsze zabytki, najciekawsze muzea i restauracje serwujące lokalne przysmaki. Przyzwyczailiśmy się jednak to tego, że te książki to nie tylko fabularyzowane przewodniki po ciekawych zakątkach świata. W każdym tomie pojawiała się również zagadka do rozwiązania, jakieś przestępstwo, którego świadkiem byli Mazurscy i przez które mogli wpaść w wielkie kłopoty. Tym razem jest tak samo i znowu we wszystko zamieszana jest bunia! O co teraz podejrzewana jest starsza pani? O udział w zuchwałej kradzieży diamentów i kosztowności z holenderskich muzeów. Dlaczego ktoś ma prawo podejrzewać, że sympatyczna staruszka może należeć do szajki złodziei?

Tego, choć bardzo chcę, zdradzić Wam nie mogę. Musicie sami przeczytać tę książkę i wszystkiego się dowiedzieć. Gwarantuję, że trzyma w napięciu. Połączenie opowieści podróżniczej z historią kryminalną znowu się sprawdziło i ani przez chwilę nie miałam wrażenia, że ten koncept się zużył. Przeciwnie! Każdy tom jest ciekawy, każdy zaskakuje, wciąga i sprawia, że czytelnicy świetnie się bawią. Ten budzi też odrobinę zazdrości, bo czytelnicy o podróżach tak swobodnych, jak podróże Mazurskich mogą na razie jedynie pomarzyć. Z drugiej strony, przymusowe siedzenie w domu, to doskonała okazja do podróżowania palcem po mapie i snucia planów na to, dokąd pojedziemy, kiedy znowu będzie normalnie. W czwartym tomie "Mazurskich w podróży" znowu znajdziecie mnóstwo zdjęć (plus świetne rysunki Anny Oparkowskiej), ważnych informacji i ciekawostek o miejscach, które odwiedzają bohaterowie. To niemal gotowy plan wycieczki ich śladami. My na taką wyprawę mamy ochotę już od jakiegoś czasu. Kto wie, może w niedalekiej przyszłości uda nam się ten plan zrealizować. A Wy? O którym z obranych przez Mazurskich kierunku marzycie najbardziej?

Mazurscy w podróży. Diamentowa gorączka

Agnieszka Stelmaszyk

ilustracje Anna Oparkowska

Wydawnictwo Wilga 2020

Każdy miewa gorsze dni. Takie, w których nic się nie udaje i wszystko idzie pod górkę. Bez względu na to, jak wiele pracy włożylibyśmy w wykonywane zadania, nic z tego nie wyjdzie. Następnego dnia jest już lepiej, ale odciąć się od tego, co działo się kilkanaście godzin wcześniej nie jest łatwo. Czy można się nauczyć odcinania od przeszłości?

Na pewno warto próbować. Taka umiejętność przyda się małym i dużym, więc uczyć mogą się razem. Na przykład z książki Pani K. zaczyna od nowa. Tytułowa bohaterka jest piękną, rudą kotką. Jednak jeszcze niedawno było inaczej. Kiedyś Pani K. nie miała domu. Dali jej go dopiero bohaterowie tej książki. To u nich Pani K. znalazła ciepły kąt, pełną miskę i bezpieczne schronienie. Od tej pory życie kotki było zdecydowanie łatwiejsze. Nie możemy jednak powiedzieć, żeby kłopoty omijały Panią K. szerokim łukiem. Zdarzyło jej się zostać użądloną przez osę, zdarzyło zostać oblaną wodą z węża ogrodowego. Był taki dzień, w którym Pani K. odeszła od miski z pustym brzuchem, bo przegonił ją większy i silniejszy kot. Innego dnia spadła z drzewa, jeszcze innego wpadła w mur. Nie miała łatwo. Codzienność jej nie oszczędzała. A jednak Pani K. nie załamuje się. Robi jej się smutno, popada w melancholię, ale nie na długo. Doskonale wie, że po każdej burzy wychodzi słońce, że zawsze przychodzi nowy dzień i wszystko można zacząć od początku.

Nie spodziewałam się, że ta niezbyt gruba, bardzo kolorowa książka ma tak mądre przesłanie. Naprawdę warto mieć ją w swojej biblioteczce i czytać jak najczęściej. Czy od tego problemy staną się mniejsze, a życie łatwiejsze? Nie wiem. Gwarancji nikt nie może nam dać, ale czy to powód, żeby nie próbować? Próbować zawsze warto. Przykład Pani K. uczy, że nie warto się poddawać i załamywać. Kotka pokazuje czytelnikom jak radzi sobie z gorszym samopoczuciem i w jaki sposób przegania smutki. Jej historia to doskonały materiał do czytania w domu i przedszkolu. To książka, która stanowi punkt wyjścia do rozmów z dziećmi. Tych ważnych, które pomogą im żyć szczęśliwie. A szczęśliwego życia swoim dzieciom życzy przecież każdy.

 

Pani K. zaczyna od nowa

Anna Kaminski

ilustracje Przemysław Szukaj

Dwukropek 2020

Są tacy bohaterowie, do których trudno nie poczuć sympatii. Takich bohaterów mogłabym wymieniać długo, bo ulubieńców w świecie literatury mamy wielu. Niektórzy na kontynuacje swoich przygód każą czekać długo, ale kiedy w końcu dostajemy nowy tom, radość jest wielka, a literacka uczta przepyszna.

Tak właśnie było w przypadku drugiego tomu książki, której bohaterami są Pola i Buster. Różni ich wiele, żeby nie powiedzieć, że dzieli ich wszystko. Mimo to zostali przyjaciółmi. I to nie takimi ze szkoły albo podwórka, którzy widują się na chwilę, a potem każdy wraca do swoich spraw i innych przyjaciół. Pola i Buster są przyjaciółmi na dobre i na złe. Choć nie, oni byli przyjaciółmi na dobre i na złe. W pierwszej książce o ich przygodach (KLIK) zobaczyliśmy wielki kryzys ich przyjaźni. Bo Pola i Buster przyjaciółmi być nie powinni. Ona jest wiedźmą, on maszkaronem. Zasady rządzące ich gatunkami nie pozwalają na zawieranie znajomości między nimi. Mimo to ta wiedźma i ten maszkaron postanowili się przyjaźnić. I wszystko szłoby gładko, gdyby nie różne szkoły, w których mieli się uczyć. Spotkało im tam to, co spotyka wszystkie dzieci w ich wieku. Dążąc do zdobycia sympatii swoich szkolnych znajomych, musieli zachowywać się nieco inaczej niż normalnie. Czy warto wyrzekać się siebie, swoich wartości i ideałów, żeby zdobyć przyjaciół? Przykład Poli pokazuje, że nie. Gdyby od razu przyznała się do znajomości z Busterem, gdyby nie starała się na siłę przypodobać koleżankom, nie musiałaby teraz tego wszystkiego odkręcać. Nie musiałaby uciekać z domu. Nie musiałaby się martwić. Ale zrobiła inaczej, teraz próbuje naprawić swój błąd, ale najpierw musi się do popełnionego błędu przez Busterem przyznać. Czy wystarczy jej odwagi? Czy Buster, po tym, jak pozna prawdę, będzie jeszcze chciał jej pomóc? A co zrobią wiedźmy, kiedy dowiedzą się, że jedna z nich przyjaźni się z maszkaronem? Misja, która stoi przez Polą jest trudna i wymagająca. Czy dziewczynka sobie z wym poradzi? Czy nie zabraknie jej odwagi i umiejętności? Kto w tej sytuacji okaże się przyjacielem, kto wyciągnie do niej pomocną dłoń i zdecyduje się być przy niej w najtrudniejszych chwilach?

 

Pytań jest wiele, a Poli naprawdę nie ma czego zazdrościć. Jej sytuacja jest beznadziejna. I ona, i czytelnicy mają wrażenie, że nie ma z niej dobrego wyjścia. Co zrobić? Dokąd iść? Gdzie szukać pomocy? Na każde z tych pytań Pola musi znaleźć odpowiedź. Musi też zdecydować, po której stronie chce się opowiedzieć. A to nie jest łatwe. Nikt z nas (a zwłaszcza dotyczy to dzieci) nie chce czuć się nieakceptowany, każdy chce mieć przyjaciela, kogoś bliskiego, z kim będzie mógł dzielić radości i smutki. Jaką cenę trzeba za to zapłacić? Może żadną? Przecież przyjaciel powinien być przy nas i nie oczekiwać za to zapłaty. Przykład Poli to lekcja dla czytelników. Jeśli wyciągną z niej odpowiednie wnioski, nie powtórzą błędów bohaterki i nie wystawią na próbę swojej przyjaźni. 

Książkę Sally Rippin warto przeczytać jeszcze z przynajmniej z dwóch powodów. Ta historia jest mądra, ale również znakomicie napisana. Przygody Poli i Bustera czyta się jednym tchem i w ogromnych emocjach. Z tymi bohaterami bardzo łatwo się zżyć, a potem im kibicować. Także dlatego, że są nie tylko świetnie opisani, ale także pięknie narysowani (za oprawę graficzną odpowiedzialna jest również Sally Rippin). Urokowi sympatycznej wiedźmy i równie sympatycznego potwora trudno się oprzeć, więc nie zalecam tego, tylko polecam przeczytać książkę. Tę i poprzednią (jeśli pierwszego tomu jeszcze nie znacie).

Pola i Buster. Tajemnica magicznych kamieni

Sally Rippin

tłumaczenie Aleksandra Weksej

Mamania 2020