Słoneczne i ciepłe dni nie zachęcają wyciąganiu z szafy planszówek. Odkurzamy je wraz z nadejściem jesieni. Wtedy też uważnie wypatrujemy nowości. Wśród nich zawsze trafi się jakaś perełka, która podbije nasze serca i szybko stanie się jedną z ulubionych gier naszej rodziny. Tym razem taką perełkę odkryliśmy wyjątkowo szybko! 

Grą, która tak bardzo nas w ostatnim czasie pochłonęła jest Papua. Pod tą egzotyczną nazwą kryje się nowe dzieło Grzegorza Rejchtmana, autora kultowego Ubongo (przeczytacie o nim TUTAJ). Grając w Papuę będziecie budować mosty (coś w sam raz dla przedstawicieli skonfliktowanego narodu) między wyspami. Gdzie tych wysp należy szukać? Na planszetkach, które są do rozpoczęcia i przeprowadzenia rozgrywki niezbędne. Oprócz nich w kartonie znajdziecie pionki, żetony bonusowe, żetony wulkanów, spinner i śmieszną trójkątną kostkę. Nie w każdej rozgrywce będziecie używać wszystkich elementów, bo w Papuę można grać na różnych poziomach, upraszczając lub utrudniając grę w zależności od wieku i zaawansowania uczestników. Wróćmy jednak do wysp i mostów, które trzeba między nimi budować. Elementy owych mostów również znajdziecie w pudełku. Mosty mają różne kolory, które dopasowujecie do kolorów używanych przez Was pionków. 

 

W grze, jak już wspomniałam, chodzi o budowanie mostów między wyspami. W najprostszym wariancie między trzema (to, którą odrzucacie wskaże Wam spinner), w trudniejszych między czterema. Fragmenty mostów mają bardzo różne kształty, więc przygotujcie się na to, że Wasze budowle będą równie fantazyjne. Gdzie będzie początek Waszej budowli wskaże kostka. To z niej dowiecie się, który z czterech mostów jest początkiem Waszego. Czy budowanie mostów jest trudne? Na pierwszych dwóch poziomach bywa, na trzecim zdecydowanie jest. Papua wymaga od nas ruszenia głową. I to jest w niej najlepsze, bo dzięki temu na pewno nie będziecie się przy niej nudzić. W trakcie każdej rundy gracze układają mosty na innej planszetce (oznaczonej literą A w prostszym wariancie i B w wariancie trudniejszym). Gracz, który jako pierwszy ułoży mosty między wyspami, mówi "Papua" i w tym momencie runda się kończy. Jej zwycięzca przesuwa swój pionek po planszy o cztery pola, pozostali o tyle, ile wysp w tym czasie udało im się połączyć. Zwycięzca bierze również jeden z żetonów bonusowych. Cała gra kończy się w chwili, gdy wszystkie żetony bonusowe znajdują swoich właścicieli. Wygrywa osoba, która po zsumowaniu punktów z planszy (czyli liczby pól, o które się przesunął) oraz żetonów bonusowych, ma najwięcej punktów. 

Grzegorz Rejchtman

liczba graczy 2-4

wiek 8-108 lat

czas rozgrywki 25 minut

EGMONT 2020

 https://egmont.pl/

Lubicie być zaskakiwani? Odpowiedź na to pytanie zależy pewnie od rodzaju owej niespodzianki. Przyjemne lubi każdy, ale przy tych mniej przyjemnych każdy z nas jest nieco bardziej ostrożny (żeby nie powiedzieć, że jest im niechętny). Rok 2020 zaskoczył nas wszystkich. Oczywiście nie swoim nadejściem, bo tego każdy się spodziewał, ale tym, co dla nas przygotował, ale tego, co trzymał w kieszeniach, nie przewidział nikt. Spokojne były chyba jedynie pierwsze tygodnie. Potem rok 2020 zamknął nas w domach. Kiedy już zaczęliśmy je opuszczać, wszystko było inne. Teraz wisi nad nami widmo ponownej izolacji w domowym zaciszu. Czy w tej sytuacji można w ogóle myśleć pozytywnie? Trzeba starać się jakieś pozytywy znaleźć. Cieszmy się z małych rzeczy. Jakich? My cieszymy się nową książką.

Ostatnio wielką radość sprawiła nam kontynuacja powieści Szczypta magii. Piękna opowieść o trzech odważnych siostrach. Pierwsza książka o przygodach Charlie, Betty i Fliss była niezwykłą historią dojrzewania, odkrywania prawdy o sobie i swojej rodzinie. Jej lektura to była prawdziwa "rozkosz czytania". Drugą część nie musiała długo czekać na stosiku książek do przeczytania. Pochłonęłyśmy ją w kilka wieczorów. Nowa przygodach dzielnych sióstr z Wronoskału jest chyba jeszcze bardziej emocjonująca od pierwszej. Wszystko zaczyna się w chwili, kiedy do domu sióstr przychodzi mała dziewczynka, która potrzebuje pomocy. Siostry nie są zgodne, co do tego, czy powinny jej pomagać. Wiedzą, że może to sprowadzić na nie nieszczęście. Doskonale zdają sobie również sprawę z tego, że niezadowolona z takiego obrotu spraw będzie ich babcia. Mimo wszystko wyciągają do niej pomocną dłoń. Tym samym ściągają na siebie ogromne kłopoty. Wkrótce ich dom zostaje przeszukany. Charlie zostaje uznana za uciekinierkę z Udręki i zabrana. Siostry muszą ją uratować. Po raz kolejny będą musiały wykazać się wielką odwagą. Tylko czy sama odwaga w starciu ze złem wystarczy?

 

O tym przekonacie się czytając Odrobinę czarów. Książkę magiczną i wyjątkową. Czarów i magii znajdziecie w niej sporo. Jest w niej jeszcze jedna niezwykła moc, która wpływa na życie bohaterek. To wielka siostrzana miłość, która pozwala im robić rzeczy niezwykłe, która dodaje im otuchy i odwagi. To ona motywuje dziewczęta do działania. Uczuć jest w tej książce mnóstwo, oprócz tych pozytywnych, o których już wspomniałam, nie brakuje w niej strachu, bólu, niechęci i złości. Ich połączenie i przeplatanie się sprawia, że choć Odrobinę czarów trudno nazwać książką obyczajową, jest życiu bardzo bliska. Michelle Harrison po raz drugi zabrała nas w wyjątkową i pełną emocji podróż. Nowe przygody sióstr Wspacznych to świetna lektura na długie jesienne, a potem i zimowe wieczory. Może Wronoskał i Udręka nie są wymarzonymi miejscami do życia, ale podróż na nie, zwłaszcza literacka, na pewno będzie dla Was wielką przyjemnością i ogromnym przeżyciem.

To już nasza szósta wizyta na Dębowej Farmie. Tosia uwielbia tę serię. Polubiła ją w trakcie czytania pierwszego tomu i od tej pory dość regularnie podpytywała mnie, czy ukazały się już nowe części. Czytała już o śwince Trufli, kaczuszce Guziku, psie Obłoczku, kotku Jagodzie i baranku Szczęściarzu. Każda część jej się podobała. Nie miałam, więc wątpliwości, że historia kózki Wierzby również przypadnie jej do gustu. Nie myliłam się.

Akcja szóstego tomu przygód Jasmine i jej przyjaciela Toma rozpoczyna się na Targu Owczym. Tego typu imprezy zawsze kojarzą się z czymś przyjemnym. Można wtedy brać udział w ciekawych zabawach i konkursach oraz objadać się pysznościami. Dzieci też miały taki plan. Dostały nawet od rodziców pieniądze na to, żeby kupić sobie coś, co sprawi im przyjemność. Wydały je jednak w dość niekonwencjonalny (choć w przypadku Jasmine jednak przewidywalny) sposób. Dzieci kupiły kozę! Dlaczego to zrobiły? Po tym, czego dowiedziały się od jej dotychczasowego właściciela nie mogły postąpić inaczej. Malutka kózka była sierotą, jej mama odeszła dzień przed festynem. Mężczyzna nie miał ani czasu, ani ochoty zajmować się koźlątkiem, więc postanowił je zastrzelić. Wcześniej jednak pomyślał, że mógłby ją komuś sprzedać. Nie podejrzewał, że jedynymi zainteresowanymi klientami okaże się dwoje dzieci! Dzieci, które na dodatek właśnie tego dnia nie miały przy sobie całej potrzebnej kwoty. Mężczyzna miał im przywieźć kózkę i odebrać brakujące pieniądze następnego dnia. Jasmine i Tom mieli więc kilkanaście godzin, żeby przygotować miejsce dla nowego zwierzęcia. Zwierzęcia, które będą musieli ukrywać przed swoimi rodzicami. Rodzice Jasmine kategorycznie zabronili jej przygarniania kolejnych zwierząt! A ona złamała dane słowo...

 

Kózka zwana Wierzbą

Helen Peters

ilustracje Ellie Snowdon

tłumaczenie Ewa Kleszcz

Wydawnictwo Wilga 2020

wiek 6+