Na tę książkę trafiłam zupełnie przypadkowo w księgarni. Bardzo lubię wydawnictwo Ezop i w zasadzie bez wahania sięgam po każdą wydaną przez nich książkę. Ta była jednak olbrzymim zaskoczeniem, bo patrząc na okładkę nie wiedziałam o czym może opowiadać. A to jest książka związana z Bożym Narodzeniem!

Rzecz dzieje się w wigilijny wieczór, Ula jest już w łóżku, obok niej leży nowy miś. Przed snem tata ma opowiedzieć jej jeszcze bajkę. Tym razem była to opowieść o Malutkiej. Pozornie zwyczajnej, niebogatej dziewczynce, którą od innych dzieci różniły bardzo duże stopy. Ona jednak zdawała się swoją odmiennością nie przejmować i, kiedy rówieśnicy się z niej śmiali, Malutka również wybuchała śmiechem. Dziewczynka mieszkała z babcią.

Rodzice wyjechali do dalekich krajów.

Przysyłali Malutkiej listy i kartki, na których padał śnieg.

Malutka nigdy nie widziała śniegu. Tylko na kartkach, w książkach i w telewizji.

I bardzo chciała tam pojechać. Zobaczyć, czy śnieg jest naprawdę zimny

i rozpuszcza się na dłoni.

I czy naprawdę każdy płatek wygląda jak gwiazdka.

I czy można z niego lepić bałwany, takie jakie widziała w jednej książce z obrazkami.

W tej samej książce Malutka zobaczyła również staruszka z długą, siwą brodą, który dźwigał wielki wór. Bardzo chciałaby go spotkać i dostać od niego prezent. Marzenie o zobaczeniu śniegu chwilowo przesłoniło jednak, przeogromne pragnienie zobaczenia cyrku, który właśnie pojawił się w miasteczku. Nie miała jednak pieniędzy, ale była bardzo odważną dziewczynką i postanowiła pójść do dyrektora cyrku i powiedzieć, że chciałaby zobaczyć przedstawienie. A dyrektor zobaczywszy Malutką wpadł w zachwyt i nie tylko pozwolił jej obejrzeć pokaz cyrkowy pięć razy pod rząd, ale i spytał, czy nie zechciałby występować w jego cyrku i jeździć po świecie. Dziewczynka i jej babcia dostały własny wóz cyrkowy i ruszyły w wielką podróż. Dzięki temu udało jej się pierwszy raz w życiu zobaczyć śnieg. Dostała również wymarzone kolorowe buciki. A podczas jednego z przedstawień na widowni zasiedli rodzice Malutkiej, wtedy dziewczynka zrezygnowała z występów w cyrku i zamieszkała z nimi. Dzięki temu spędziła z nimi Boże Narodzenie. Prawdziwe, rodzinne, z pierogami, kolędami, choinką i... Świętym Mikołajem!

Opowieść o Malutkiej jest naprawdę niezwykła, tak jak wieczór, o którym opowiada. Już nie mogę się doczekać Wigilii, kiedy będziemy mogli przeczytać ją Tosi i opowiedzieć jej o sile marzeń, akceptacji własnej odmienności oraz radości życia. 

Zachwycił mnie pomysł na stworzenie takiej historii, opowieści o opowieści. Bajce na dobranoc tworzonej przez tatę i córkę (bo przygody Malutkiej opowiadają wspólnie, każde z nich dorzuca do niej swój kamyczek). Z tego właśnie powstaje nieco surrealistyczna i oniryczna opowieść o przygodach niezwykłej dziewczynki.

Książkę wyróżniają niesamowite ilustracje Agaty Dudek. Niektórym mogą się nie spodobać, bo są naprawdę charakterystyczne i oryginalne. Moim zdaniem doskonale pasują do książki, która dzieje się w sferze wyobrażeń i pragnień. 

Książka oryginalna, piękna i zapadająca w pamięć! Doskonały pomysł na uczynienie wigilijnego wieczoru jeszcze bardziej wyjątkowym!

Tajemnica Malutkiej

Anna Onichimowska

ilustracje Agata Dudek

Wydawnictwo Ezop. 2015

Wiek 6+

http://ezop.com.pl/

Wpis powstał w ramach projektu Przygody z książką 

Ta książka wprowadziła do naszego domu nową jakość. Tosia po raz pierwszy zaczęła zwracać uwagę na to, w jakie wyrazy układają się litery, a to wszystko dlatego, że na okładce zobaczyła swoje imię!

Są pewne podobieństwa między naszą Tosią a Tosią z książki. Oprócz imienia jest to na pewno niechęć do brokułów i miłość do morza. Różnic jest jednak więcej, Tosia z książki jest nieco starsza, ma uczulenie na sierść i nie znosi książek! Nasza, jak wieść gminna niesie, a znaki różne potwierdzają, książki uwielbia. Sama zainteresowana zapewnia, że gdy tylko osiągnie pełną zdolność składnia liter w wyrazy będzie czytać samodzielnie. Tosia z książki czytać nie chciała, choć jej ciotka Hortensja, znana miłośniczka literatury pięknej, przy każdej okazji obdarowywała ją kolejnymi woluminami. I żyłaby Tosia spokojnie i nie dalej nie czytałaby książek, gdyby nie dziwne wydarzenie, które stało się jej udziałem. Dziewczynka poszła na zakupy do warzywniaka, kupiła brokuły, banany i ziemniaki. Zapłaciła, wyszła ze sklepu i machając siatką pełną zakupów wracała do domu. Jak się łatwo domyślić, siatka się zerwała, a zakupy rozsypały. Tosia schyliła się, żeby je pozbierać i w tym momencie pojawił się... Nie, nie był to książę z bajki, ale jakiś nieznajomy chłopiec. Po krótkiej wymianie zdań okazało się, że ma na imię Jonasz i nie mieszka w okolicy, bo pochodzi z Wyspy Zapomnianych Bajek. Tosię bardzo zaciekawiło to tajemnicze miejsce i natychmiast zapragnęła je zobaczyć, ale wtedy na dłoni chłopca usiadł motyl, który Tosi najpierw wydał się zwyczajnym owadem, a potem się do niej... uśmiechnął! Nie udało jej się jednak dowiedzieć niczego więcej, bo Jonasz szybko się pożegnał i zniknął. Tosia wróciła do domu, a rozpakowująca zakupy mama znalazła wśród warzyw kartkę, która była zaadresowana do dziewczynki.

Ten duet gwarantował, że będzie to książka doskonała! Roksana Jędrzejewska-Wróbel, autorka między innymi Florki (tutaj i tutaj) oraz Królewny (tutaj) oraz Adam Pękalski, który zilustrował Sanatorium i Dawniej, czyli drzewiej, musieli stworzyć coś wyjątkowego. I tak się właśnie stało.
Pierwsze wrażenie, jeśli oceniać tę książkę jedynie wizualnie jest bardzo pozytywne. Na okładce dominują odcienie niebieskiego, na tym tle wyróżnia się jasna sylwetka tytułowego bohatera oraz puchaty kot. Ten pierwszy minę ma nieco zdziwioną, drugi jakby nadąsaną. Na wyklejce kolorów jest więcej, choć pstrokatą nazwać jej nie można, bo barw użyto niewielu. Biały, czerwony, żółty, niebieski i czarny. To tyle. Niecierpliwie zaglądam do środka, a tam dość duża czcionka, jedno zdanie i duża ilustracja. Na niej widzimy praktycznego pana, który siedzi w fotelu, trzymając na kolanach laptopa. Gra w gry? Przegląda FB? Nic podobnego, takimi rzeczami nasz bohater się nie zajmuje. Praktyczny pan poświęca swój czas tylko ważnym sprawom.

Bardzo lubimy książki Barbary Gawryluk. Szczególnym uczuciem darzymy Klifkę oraz Baltica, o nich pisałam tutaj i tutaj. Wiedziałam, że jest jeszcze jedna książka wydana w ramach tej serii, ale bardzo bałam się, że będzie smutna, przygnębiająca i zamiast sprawić Tosi radość, wywoła smutek. Nie miałam okazji przyjrzeć się tej książce na żywo, ale w końcu o wszystkim zadecydował przypadek i nasz wyjazd do Krakowa, gdzie Tosia zobaczyła pomnik psa Dżoka, najwierniejszego z wiernych, symbolu psiej wierności. Zaczęłyśmy o Dżoku rozmawiać i stwierdziłyśmy, że musimy mieć książkę o jego życiu.

Kupiłam i schowałam, żeby dać ją Tosi w dniu jej urodzin. Minął już tydzień, a my każdego dnia wracamy do tej pięknej, mądrej i wzruszającej opowieści. Czytam ją i słuchamy dołączonej do niej płyty. Tosia przepadła absolutnie, pokochała Dżoka całym sercem.
A historia psa nie jest ani łatwa, ani prosta, ani przyjemna. Dżok mieszkał w schronisku dla zwierząt, do którego pewnego dnia przyszedł pan Nikodem. Starszemu panu coraz mocniej dokuczała samotność. Usłyszał kiedyś, ze w schronisku dla zwierząt można znaleźć przyjaciela. Postanowił to sprawdzić i poznał Dżoka.

Zamieszkali w razem w mieszkaniu pana Nikodema, Dżok czuł się tam szczęśliwy, szybko zrozumiał zasady obowiązujące w tym domu. Nie przeszkadzał, kiedy pan Nikodem pracował, czekał cierpliwie, bo wiedział, że później przyjdzie czas spaceru, a wtedy uwaga pana całkowicie skupi się na psie. W starej, krakowskiej kamienicy, w której mieszkali, Dżok szybko znalazł przyjaciół, niemal wszyscy sąsiedzi polubili czarnego, lekko podpalanego kundla podobnego do wilczura. Zaprzyjaźnił się również z Maćkiem i Łukaszem, chłopcami, którym pan Nikodem pomagał w nauce. Chłodniejsze uczucia do Dżoka miała jedynie sąsiadka z parteru pani Dobranowska, zdarzało jej się zwrócić uwagę na to, że pies chodzi po podwórku bez smyczy i grozić wezwaniem straży miejskiej. Wszystko zmieniło się w dniu, w którym czujny Dżok zaalarmował mieszkańców kamienicy o pożarze, który wybuchł w piwnicy. Dzięki reakcji psa nikomu nic się nie stało. I wiódłby Dżok szczęśliwe życie u boku pana Nikodema, rozpieszczany przez sąsiadów, gdyby nie to, co wydarzyło się pewnego gorącego dnia. Pies, jak zwykle wyszedł na spacer ze swoim panem.

Jak Wasze dzieci radzą sobie z utrzymaniem porządku wokół siebie? Czy chętnie sprzątają zabawki, czy też rośnie wokół nich sterta misiów, lalek, klocków i resorków? U nas bywa różnie, raz lepiej, raz gorzej, z naciskiem na gorzej, bo Tosia sama do sprzątania się nie pali.
Owszem, uwielbia pomagać w domu, wkładać naczynia do zmywarki, pomagać przy ładowaniu pralki, bardzo chętnie pomaga w kuchni. Ba! Znosi nawet brudne talerze do kuchni, ale żeby z własnej nieprzymuszonej woli pozbierać klocki albo wyrzucić kartkę z nieudanym rysunkiem, to już mniej chętnie. Walczymy z tym każdego dnia, a ostatnio do naszej walki przyłączyła się książka!

Kuka Muka i skrzat nieład to nowość z wydawnictwa Adamada (tak, tak, znowu oni, ale my naprawdę uwielbiamy ich książki!). Kuka Muka to ciemnowłosa dziewczynka z mnóstwem energii i głową pełną szalonych pomysłów. Tak naprawdę ma na imię Kornelia, ale nikt tak do niej nie mówi, wszyscy mówią do niej Kuka Muka. Dlaczego? Bo taki napis widnieje na jej ulubionych kraciastych spodniach. Dziewczynka nie ma o to do nikogo pretensji, lubi to swoje przezwisko. Co jeszcze lubi? Lubi budować zamki z piasku, dlatego marzyła o tym, żeby zostać architektem. Lubi lepić różne rzeczy z plasteliny, dlatego chciała zostać rzeźbiarką. Marzyła również o własnej herbaciarni, chciała być kolarką, a w deszczowe dni, pochylając się nad książkami, marzyła o pracy w bibliotece.


Dziewczynka naprawdę nie znosi sprzątania, na samą myśl o robieniu porządków zamieniała się we wściekłą osę. Kiedy przyszedł kolejny wieczór, którego Kuka Muka ani myślała poświęcać na sprzątanie, do akcji wkroczyła babcia, która opowiedziała dziewczynce o skrzacie Nieładzie. Kim on jest? Skrzatem, który zabiera zabawki, które nie leżą na swoim miejscu. Dziewczynka nie daje temu jednak wiary, uznaje, że babcia żartowała i spokojnie kładzie się spać. W nocy budzi ją szuranie, w ostatniej chwili dostrzegła znikającą w oknie maleńką postać, która wlokła za sobą ogromny worek. Po wizycie skrzata pokój Kuki Muki jest kompletnie pusty! Rusza, więc w pogoń za skrzatem po małej drabince, która ciągnie się od jej parapetu aż do księżyca.
Czy uda jej się odzyskać utracone zabawki? Tak, ale nie będzie to łatwe, bo czekają na nią trzy zadania. Jakie? Tego dowiecie się z książki. Nie zabraknie emocji, wytężonej pracy i zabawnych sytuacji. Zwłaszcza ostatnia strona tej opowieści budzi uśmiech na twarzy czytelników:)

Lubię tę książkę za historię i za ilustracje. Każda strona eksploduje kolorami. Graficznie zachwyca i dzieci, i dorosłych. Samą historię czyta się bardzo dobrze i na pewno nie można się podczas czytania nudzić, bo niektóre zdania rozmieszczono w dość niebanalny sposób (tu znowu odnoszę się do formy). Tytułową bohaterkę i jej rodzinę polubić łatwo, są po prostu sympatyczni. Książka jest pełna humoru, a do tego jest niezwykle życiowa. Takie przygody mogą przydarzyć się każdemu.
Autorką książek o Kuce Muce (Adamada wydała dwa tomy) jest litewska pisarka i ilustratorka Lina Žutautė. Nie będę udawać, że znałam jej twórczość wcześniej, bo tak nie było. Przeczytałam tę książkę z ogromną przyjemnością i mam ochotę na więcej!

Opowieść o Kuce Muce wywarła na Tosi duże wrażenie. Oj, wystraszyła się dziewczyna, że i do niej skarzat Nieład przybędzie i zabawki zabierze. Nie powiem, że teraz jest idealnie, że sprząta za dwóch. Nie, nadal trzeba jej o sprzątaniu przypominać i w niektórych rzeczach pomagać. Jadnak zrobiliśmy duży krok do przodu. Znowu coś zmieniło się w naszym życiu dzięki książce:)

Zosia nie ma łatwego życia z Ernestem, Ernest nie ma łatwego życia z Zosią. A tu cała sprawa dodatkowo się skomplikuje, bo rodzice oznajmiają, że ich rodzina powiększy się o jeszcze jedną osobę. Na początku nie wiedzą, kto przyjdzie na świat. W końcu okazuje się, że nowym członkiem rodziny będzie chłopiec. 

Narodziny brata wiążą się jednak z rozłąką z mamą, dzieci bardzo za nią tęsknią i odliczają dni do jej powrotu. Pierwsze spotkanie z bratem ma miejsce już w szpitalu, dzieci są zaciekawione maleńkim chłopczykiem w kocyku, a co się dzieje, kiedy mama i Jaś wracają do domu? Jest przede wszystkim wielka radość, transparenty, serduszka dla mamy (i jedno dla brata, ale to narysowała babcia, bo Zosia i Ernest zapomnieli). A kiedy Jaś zaczyna płakać, Zosia gra dla niego na piszczałce, a Ernest rysuje serduszko. Maleństwo się uspokaja, a rodzeństwo je ze siebie bardzo dumne! Później jest nieco trudniej, mama cały czas zajmuje się Jasiem, ciągle przychodzą goście, poza tym trzeba zachowywać się cicho, żeby nie obudzić braciszka. Poza tym Jaś nie mówi, więc trudno się z nim porozumieć! Na szczęście chłopiec szybko rośnie i coraz bardziej uczestniczy w życiu starszego rodzeństwa. Od tego momentu jest jeszcze weselej, bo to kolejna osoba, z którą można się nie tylko pokłócić i, na którą można się dąsać, to przede wszystkim nowy kompan do zabaw i psot! Rodzice na pewno nie będą się nudzić!

Zosia, Ernest i ktoś jeszcze to książka Elżbiety Pałasz, która trafiła do naszej biblioteczki. Pierwsza, czyli Pies i kot (recenzję znajdziecie tutaj klik) była piękną i mądra opowieścią o zwierzętach, ta to ciepła i zabawna historia pewnej rodziny, w której życiu zaszły bardzo poważne zmiany. Książka spodoba się wszystkim przedszkolakom, nie tylko tym, które czekają na rodzeństwo. Zosia i Ernest przeżywają przygody podobne do tych, które spotykają ich rówieśników, tak jak inne dzieci czekają na Boże Narodzenie, przygotowują prezenty dla mamy w dniu jej święta, kłócą się jak każde inne rodzeństwo. Walczą z ospą wietrzną i jeżdżą na wycieczki. Zosi, Ernesta, ich małego brata oraz rodziców nie można nie lubić. Wszystko w tej książce jest po prostu jak w życiu:)